ระดับภาษา

ภาษามีหลายระดับขึ้นอยู่กับความเหมาะสมในการใช้ภาษาตามสัมพันธภาพของบุคคล ตามโอกาส กาลเทศะ  วัตถุประสงค์ และเนื้อหาของสาร เพื่อให้การสื่อสารสัมฤทธิ์ผลสมตามความมุ่งหมาย  เราอาจแบ่งออกเป็นระดับต่าง ๆ ดังนี้   ๑. แบ่งเป็น ๒ ระดับได้แก่ ระดับที่เป็นแบบแผน  ระดับที่ไม่เป็นแบบแผน   ๒. แบ่งเป็น ๓ ระดับ ได้แก่ ระดับพิธีการ  ระดับกึ่งพิธีการ ระดับไม่เป็นพิธีการ   ๓. แบ่งออกเป็น ๕ ระดับ ได้แก่ ระดับพิธีการ  ระดับทางการ  ระดับกึ่งทางการ  ระดับไม่เป็นทางการ  ระดับกันเอง ดังนั้นพอสรุปได้ว่า  ภาษาจำแนกเป็น ๒ ระดับ คือ ภาษาแบบเป็นทางการ  ได้แก่ ระดับพิธีการ  ระดับทางการ   และภาษาแบบไม่เป็นทางการ ได้แก่ ภาษาระดับกึ่งทางการ  ภาษาระดับสนทนา  และภาษาระดับกันเอง                ๑. ภาษาระดับพิธีการ  เป้นภาษาที่มักใช้ถ้อยคำที่ได้เลือกเฟ้นแล้วว่าไพเราะสละสลวย  ใช้สื่อสารกันในการประชุมที่เป็นพิะีการ อาทิ การเปิดประชุมรัฐสภา  การกล่าวคำปราศรัย การกล่าวสดุดี ฯลฯ                 ๒. ภาษาระดับทางการ  เป็นภาษาที่ใช้ในการบรรยายหรืออภิปรายอย่างเป้นทางการในที่ประชุม หรือใช้เขียนข้อความที่จะให้ปรากฏต่อสาธารณชนอย่างเป็นการเป็นงาน หนังสือที่ใช้ติดต่อกับทางราชการหรือวงการธุรกิจ อาทิ ผลงานทางวิชาการ  เรียงความ บทความทางวิชาการ หนังสือราชการ  ฯลฯ                 ๓. ภาษาระดับกึ่งทางการ เป็นภาษาที่ใช้ในการประชุมเล็ก ๆ ที่ลดความเป็นการเป็นงานลง เพื่อให้เกิดสัมพันธภาพอันใกล้ชิดยิ่งขึ้นระหว่างผู้ส่งสารกับผู้รับสาร อาทิ การอภิปรายกลุ่ม  การบรรยายในห้องเรียน การเล่าเรื่อง  ชีวประวัติ   ข่าวและบทความในหนังสือพิมพ์ ฯลฯ                 ๔. ภาษาระดับสนทนา (ไม่เป็นทางการ)  เป็นภาษาที่ใช้ในการสนทนาโต้ตอบระหว่างบุคคลหรือกลุ่มคนที่ไม่เกิน ๔-๕ คน   ถ้อยคำที่ใช้อยู่ในระดับที่มีคำสแลง คำตัด คำย่อปะปนอยู่  อาทิ การรายงานข่าว  การเขียนจดหมายถึงเพื่อน การเขขียนนวนิยาย  บทภาพยนตร์ เป็นต้น                 ๕. ภาษาระดับกันเอง เป็นภาษาที่ใช้อยู่ในวงจำกัด ใช้สนทนาสำหรับผู้ที่สนิทสนมคุ้นเคยกันมาก ๆ  เช่น ในหมู่เพื่อนฝูง หรือในครอบครัว มักใช้พูดกันในสถานที่ที่เป็นส่วนตัว  เช่น นวนิยาย เรื่องสั้น บทละคร ข่าวกีฬา เป็นต้น                     ในการเลือกใช้ภาษาระดับต่าง ๆ ควรคำนึงถึง โอกาสและสถานที่ ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล  ลักษณะของเนื้อหา และสื่อที่ใช้ในการสื่อสาร เพื่อให้การสื่อสารเกิดประสิทธิภาพสูงสุด ข้อควรจำ คำและสำนวนที่ไม่ปรากฏในภาษาระดับทางการ ๑. คำลงท้าย  เช่น ครับ  ซิ  นะ  เถอะ ๒. คำขานรับ เช่น  จ๊ะ  ขา ๓. คำซ้ำ เช่น นิดหน่อย ๆ  ต่าง ๆ นานา ๔. คำขยายที่ไม่เป็นทางการ เช่น เปรี้ยวจี๊ด  เค็มปี๋ ๕. ชื่อย่อต่าง ๆ  เช่น  ส.ส   ผู้ว่าฯ