ระดับภาษา

ภาษามีหลายระดับขึ้นอยู่กับความเหมาะสมในการใช้ภาษาตามสัมพันธภาพของบุคคล ตามโอกาส กาลเทศะ  วัตถุประสงค์ และเนื้อหาของสาร เพื่อให้การสื่อสารสัมฤทธิ์ผลสมตามความมุ่งหมาย  เราอาจแบ่งออกเป็นระดับต่าง ๆ ดังนี้   ๑. แบ่งเป็น ๒ ระดับได้แก่ ระดับที่เป็นแบบแผน  ระดับที่ไม่เป็นแบบแผน   ๒. แบ่งเป็น ๓ ระดับ ได้แก่ ระดับพิธีการ  ระดับกึ่งพิธีการ ระดับไม่เป็นพิธีการ   ๓. แบ่งออกเป็น ๕ ระดับ ได้แก่ ระดับพิธีการ  ระดับทางการ  ระดับกึ่งทางการ  ระดับไม่เป็นทางการ  ระดับกันเอง ดังนั้นพอสรุปได้ว่า  ภาษาจำแนกเป็น ๒ ระดับ คือ ภาษาแบบเป็นทางการ  ได้แก่ ระดับพิธีการ  ระดับทางการ   และภาษาแบบไม่เป็นทางการ ได้แก่ ภาษาระดับกึ่งทางการ  ภาษาระดับสนทนา  และภาษาระดับกันเอง                ๑. ภาษาระดับพิธีการ  เป้นภาษาที่มักใช้ถ้อยคำที่ได้เลือกเฟ้นแล้วว่าไพเราะสละสลวย  ใช้สื่อสารกันในการประชุมที่เป็นพิะีการ อาทิ การเปิดประชุมรัฐสภา  การกล่าวคำปราศรัย การกล่าวสดุดี ฯลฯ                 ๒. ภาษาระดับทางการ  เป็นภาษาที่ใช้ในการบรรยายหรืออภิปรายอย่างเป้นทางการในที่ประชุม หรือใช้เขียนข้อความที่จะให้ปรากฏต่อสาธารณชนอย่างเป็นการเป็นงาน หนังสือที่ใช้ติดต่อกับทางราชการหรือวงการธุรกิจ อาทิ ผลงานทางวิชาการ  เรียงความ บทความทางวิชาการ หนังสือราชการ  ฯลฯ                 ๓. ภาษาระดับกึ่งทางการ เป็นภาษาที่ใช้ในการประชุมเล็ก ๆ ที่ลดความเป็นการเป็นงานลง เพื่อให้เกิดสัมพันธภาพอันใกล้ชิดยิ่งขึ้นระหว่างผู้ส่งสารกับผู้รับสาร อาทิ การอภิปรายกลุ่ม  การบรรยายในห้องเรียน การเล่าเรื่อง  ชีวประวัติ   ข่าวและบทความในหนังสือพิมพ์ ฯลฯ                 ๔. ภาษาระดับสนทนา (ไม่เป็นทางการ)  เป็นภาษาที่ใช้ในการสนทนาโต้ตอบระหว่างบุคคลหรือกลุ่มคนที่ไม่เกิน ๔-๕ คน   ถ้อยคำที่ใช้อยู่ในระดับที่มีคำสแลง คำตัด คำย่อปะปนอยู่  อาทิ การรายงานข่าว  การเขียนจดหมายถึงเพื่อน การเขขียนนวนิยาย  บทภาพยนตร์ เป็นต้น                 ๕. ภาษาระดับกันเอง เป็นภาษาที่ใช้อยู่ในวงจำกัด ใช้สนทนาสำหรับผู้ที่สนิทสนมคุ้นเคยกันมาก ๆ  เช่น ในหมู่เพื่อนฝูง หรือในครอบครัว มักใช้พูดกันในสถานที่ที่เป็นส่วนตัว  เช่น นวนิยาย เรื่องสั้น บทละคร ข่าวกีฬา เป็นต้น                     ในการเลือกใช้ภาษาระดับต่าง ๆ ควรคำนึงถึง โอกาสและสถานที่ ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล  ลักษณะของเนื้อหา และสื่อที่ใช้ในการสื่อสาร เพื่อให้การสื่อสารเกิดประสิทธิภาพสูงสุด ข้อควรจำ คำและสำนวนที่ไม่ปรากฏในภาษาระดับทางการ ๑. คำลงท้าย  เช่น ครับ  ซิ  นะ  เถอะ ๒. คำขานรับ เช่น  จ๊ะ  ขา ๓. คำซ้ำ เช่น นิดหน่อย ๆ  ต่าง ๆ นานา ๔. คำขยายที่ไม่เป็นทางการ เช่น เปรี้ยวจี๊ด  เค็มปี๋ ๕. ชื่อย่อต่าง ๆ  เช่น  ส.ส   ผู้ว่าฯ

การวิเคราะห์ภาษา

ชนิดของประโยค

ประโยคความเดียว

ประโยคความเดียว เป็นประโยคที่นำคำมาเรียงกัน เเล้วมีความหมายสมบูรณ์บอกให้รู้ว่า ใคร ทำอะไร โดยมีเนื้อความเพียงเนื้อความเดียว หรือกล่าวถึง สภาพอย่างใดอย่างหนึ่งเพียงสภาพเดียว

ประโยคความเดียว มีส่วนประกอบที่สำคัญ ๒ ส่วน คือ ภาคประธาน และภาคเเสดง ซึ่งทั้งภาคประธานและภาคเเสดงนี้อาจมีบทขยาย เพื่อทำให้ประโยคมีความหมายชัดเจนมากขึ้น

ตัวอย่าง

ประโยค	ประธาน	บทขยายประธาน	กริยา	บทขยายกริยา	กรรม	บทขยายกรรม
นกบิน	นก	-	บิน	-	-	-
วัวกินหญ้า	วัว	-	กิน	-	หญ้า	-
เสือตัวใหญ่นอนหลับ	เสือ	ตัวใหญ่	นอนหลับ	-	-	-
เก่งเล่นสกปรก	เก่ง	-	เล่น	สกปรก	-	-
คนสวยอุ้มแมวอ้วน	คน	สวย	อุ้ม	-	แมว	อ้วน

ประโยคความเดียว ยังสามารถแบ่งย่อยได้อีก ดังนี้

๑.๑  ประโยคความเดียวที่ประกอบด้วยประธาน และกริยา

- ประธาน + กริยา

เช่น กบร้อง ฝนตก ดอกไม้สวย

- ประธาน + ขยายประธาน + กริยา

เช่น กบตัวโตร้อง ฝนโบกขรพรรษตก ดอกกุหลาบแดงสวย

- ประธาน+ขยายประธาน+กริยา + ขยายกริยา

เช่น เด็กข้างบ้านร้องไห้ดังลั่น งูตัวใหญ่ค่อยๆเลื้อยไปอย่างเชื่องช้า

- ประธาน+กริยา+ขยายกริยา

เช่น น้ำท่วมอย่างฉับพลัน เขาเดินทางโดยเครื่องบิน

๑.๒  ประโยคความเดียวที่ประกอบด้วยประธาน กริยา และกรรม เช่น  กบกินแมลง  งูไล่หนู  ฟ้าผ่าต้นไม้

- ประธาน+ขยายประธาน+กริยา+กรรม

เช่น น้องของฉันเห็นงู กบสีเขียวในสระกินแมลง

- ประธาน+ขยายประธาน+กริยา+กรรม+ขยายกริยา

เช่น แมลงปีกแข็งกระพือปีกเร็วมาก

- ประธาน+กริยา+กรรม+ขยายกรรม

เช่น พ่อซื้อบ้านตากอากาศริมทะเลชะอำ

- ประธาน+กริยา+กรรม+ขยายกริยา

เช่น เขารับประทานอาหารจีนด้วยตะเกียบอย่างคล่องแคล่ว

๑.๓  ประโยคความเดียวที่ประกอบด้วยประธาน กริยา และส่วนเติมเต็ม เช่น

ความสำเร็จของลูกเป็นความหวังของพ่อแม่

ข้อดีของเขาคือการทำงานด้วยความซื้อสัตย์